W zasadzie dopuszcza się, aby wizytówki prywatne, szczególnie kobiet i osób młodych były kolorowe. Nie jest to jednak ani zbyt poważne ani naprawdę eleganckie.

Kolorowe wizytówki pozostawmy raczej nastolatkom.

Papier powinien być biały, a kolor czcionki najlepiej czarny (najbezpieczniejszy i najbardziej elegancki). Może być jednak też ciemnoszary i granatowy.

Nie ma wątpliwości co do tego, że wizytówka powinna być prostokątna. Wizytówki zawsze i wszędzie były takie. Nie próbujmy tego, siląc się na oryginalność, zmieniać.

Ważna jest też jej wielkość. Była ona zawsze ściśle określona co do milimetra (inna dla każdego typu wizytówek). Od upowszechnienia się kart kredytowych uległa, niestety, standaryzacji zaczynając odpowiadać ich wielkości – 9.0 x 5.0 cm (łatwiej się je przechowuje w portfelu, który posiada przegródki odpowiadające wielkości kart kredytowych).

Typ, jakość i gramatura papieru, z którego wykonane są wizytówki są również ściśle określone. Najlepiej, oczywiście, jeśli jest to autentyczny papier czerpany. Może to być również papier kredowy o gramaturze 280-300 g, albo brystol szklisty, w paski, imitujący fornir lub inne desenie.

Typ użytej na wizytówce czcionki nie jest dowolny. Musi być poważny, klasyczny, tradycyjny, nie utrudniający czytania, bez jakichkolwiek udziwnień. Najbardziej eleganckie wizytówki mają litery wypukłe. Większość firm robi je w wyższej cenie i na specjalne zamówienie. Nie jest to jednak jakiś „straszny” wydatek. W jednym z podręczników savoir vivre`u czytamy: „Zauważmy, jak często otrzymujące naszą wizytówkę osoby przesuwają po niej palcami. To snobistyczna kontrola jakości”.

Litery na wizytówkach prywatnych mogą być kursywą, na służbowych muszą być zwykłym pismem.

Wizytówkę przekazujemy drugiej osobie tylko bezpośrednio do ręki (nie kładziemy jej np. na stół) i w taki sposób, by mogła łatwo ją odczytać, a zatem zadrukowaną stroną do góry i odwróconą do odbiorcy (nigdy „do góry nogami”).

Są dwa momenty, w których wręczamy wizytówki. Tradycyjnie wręczamy je na koniec spotkania. Jeśli jednak rozmawiamy z kimś, kogo nie znamy i nie zostaliśmy mu przedstawieni możemy wręczyć mu wizytówkę w ramach przedstawiania się na początku rozmowy. Można też wręczyć ją w trakcie rozmowy, gdy kontekst będzie to sugerował czy umożliwiał. Nigdy nie wręczamy wizytówki przy stole podczas jedzenia.

Osobom starszym, także rangą wręczamy wizytówki tylko wtedy, kiedy o to poproszą. Zawsze dajemy wizytówkę tej osobie, która wręczyła nam swoją. Jeżeli nie zamierzamy utrzymywać z nią kontaktów dajemy jej wizytówkę bez adresu.

Nie prosimy o nią kobiet i osób znajdujących się na wyższych stanowiskach niż nasze. W takich wypadkach możemy tylko oczekiwać na to, że zostaną nam wręczone.

Gdy otrzymujemy wizytówkę nie powinniśmy jej po prostu schować do kieszeni czy portfela. Powinnyśmy ją uważnie obejrzeć, przeczytać i dopiero schować w takie miejsce, które świadczy o tym, że potraktowaliśmy ją „jak skarb”, a zatem np. do specjalnej przegródki w portfelu czy do wizytownika.

Wizytówki nie służą tylko do przedstawiania się, czy przekazywania komuś naszych danych adresowych. Używamy ich również w innych celach – do przesłania krótkiej wiadomości lub przekazania podziękowań czy życzeń wyrażonych dodatkowo, oprócz tych, które przekazaliśmy ustnie, telefonicznie lub pisemnie. Skreślamy wtedy na niej adres tego, do kogo ja kierujemy, czego wymaga etykieta i co oznacza, że ta wizytówka staje się formą korespondencji. Wiadomość musi być z założenia bardzo krótka. Piszemy ją tylko odręcznie zaczynając od miejsca pod naszym nazwiskiem i, ewentualnie kończąc na drugiej stronie. Nigdy jej nie podpisujemy. Nigdy w ten sposób nie składamy kondolencji. Nie może to być również jedyna forma życzeń.

Jeżeli ktoś daje mi wizytówkę to ja powinienem zrewanżować mu się swoją.

Jeśli nie chcę by posiadał moje dane adresowe i kontaktował się ze mną daję mu wizytówkę wydrukowaną specjalnie na takie okazje, na której nie ma ani adresu ani telefonu.

Jeśli na wizytówce jest adres i telefon służbowy i prywatny oznacza to, ze można dzwonić na telefon prywatny w sprawach służbowych, ale tylko do godziny 20.00.

Jeżeli kobieta wręcza mężczyźnie wizytówkę z prywatnym adresem i telefonem może on to odczytać jako zachętę do kontaktowania się z nią jako z kobietą, a wiec jako zachętę do flirtu lub nawiązania bliższej znajomości.

Jeśli kobieta chce takich sytuacji uniknąć powinna dawać mężczyźnie wizytówkę służbową lub prywatną bez danych adresowych.

Stanisław Krajski