Pojęcie ubioru popołudniowego funkcjonowało do II wojny światowej wskazując w miarę precyzyjnie kategorię skromnych, bardzo nieoficjalnych kreacji wizytowych. Oczywiście wspomniana precyzja w znacznej mierze wiązała się z powszechną wśród „światowych” kobiet, można by powiedzieć standartową intuicją właściwego ubioru, a więc czymś czego dziś brakuje często nawet w podstawowym wymiarze. Ubiór popołudniowy stanowią, odwołując się do przedwojennego podręcznika savoir vivre`u, kreacje „więcej wypracowane w kroju i dyskretnie przybrane”, „wyszukańsze”, uszyte z materiałów bardziej szlachetnych, w tym również jedwabiu, którym towarzyszą bardziej eleganckie dodatki ( a wiec np. torebki „mniej pakowne, z luksusowej skóry”). Będą to „skromne suknie wizytowe” oraz „popołudniowe kostiumy” (o „ton” bardziej eleganckie i uroczyste od kostiumów przedpołudniowych - dziennych, noszonych np. do pracy).

Ubiór popołudniowy zakładamy z reguły w godzinach od 14.00 do 19.00 (ta 19.00 godzina jest godziną końca towarzyskiego wydarzenia) na okazje, które można by nazwać półoficjalnymi - spotkania na mieście w kawiarni czy restauracji, wizyty towarzyskie w stylu „herbatka popołudniowa”, kino czy choćby zwykłe „wejście między ludzi” (odwiedziny w banku, zakupy w centrum itp.) Są to wszystko okazje wymagające już „światowego tonu”, ale jeszcze wykluczające wyszukane toalety.