Ubranie spacerowe nazywane też jest ubraniem dziennym. Strój ten można określić jako półoficjalny. Jest on - jak czytamy w „Protokole dyplomatycznym” Edwarda Pietkiewicza - „podstawowym strojem mężczyzny, ma szerokie zastosowanie”. Udajemy się w nim na spacer do pracy biurowej, idziemy w nim do kina czy teatru, składamy wizyty w czasie dnia, chodzimy w nim na niektóre te mniej oficjalne przyjęcia, takie jak „lampka wina” w godzinach pracy czy koktajle (zaraz po pracy), ale zawsze tylko do godz. 17.00 21.

Jest to garnitur dwurzędowy lub jednorzędowy, trzyczęściowy, jednokolorowy lub w desenie (jednak w kolorach spokojnych, nienasyconych) garnitur uszyty z materiału wełnianego niezbyt grubego, w którym spodnie, marynarka, ewentualnie kamizelka uszyte są z tego samego materiału.

Nie może on być w kolorze czarnym. Nosimy do niego koszule białe lub kolorowe, gładkie lub w dyskretne wzory zawsze oczywiście z krawatem (pamiętajmy o tym, że w poważnych instytucjach wymaga się, aby była to jednak koszula biała).

Buty (oczywiście tylko skórzane, ale nie koniecznie sznurowane) muszą być brązowe za wyjątkiem garniturów szarych i błękitnych, do których pasują tylko buty czarne.

Jak w poprzednich wypadkach możemy w tym stroju popełnić i to nawet rażące, błędy kolorystyczne. Najbardziej jego spokojne, a wydaje się, że i eleganckie, wersje wykluczające takie błędy są w kolorach szarym i brązowym, a latem również białym (koszula przy tym zawsze biała, krawat stonowany w kolorze w spokojne wzorki). Warto pamiętać o chusteczce w kieszonce marynarki.