Dyskrecja, według „Słownika języka polskiego”, to „umiejętność dochowania tajemnicy” oraz „nie wdzieranie się do cudzych spraw”.

Celnie ujmuje ją Tadeusz Rojek w swojej książce pt.” Życie towarzyskie i domowe. Nowy savoir-vivre” (Książka i Wiedza, Warszawa 2003, s. 21) stwierdzając: „Nie należy zadawać zbyt dociekliwych pytań i należy trzymać język za zębami. Oto dwie strony dyskrecji. Obydwie sztuki – bo są to z pewnością sztuki – są jednakowo ważne w stosunkach z ludźmi. Zatrzymywanie dla siebie posiadanych informacji mimo usilnych nalegań osób postronnych, a tym natarczywszych, im mniej do tego powołanych, może się niekiedy okazać trudne, ale i niezbędne zarazem.(...) Zdarza się np. w towarzystwie, że dwie osoby oddalają się na stronę widocznie mając sobie coś ważnego do powiedzenia. Nie wolno im w tym przeszkadzać, nie wolno później pytać, dlaczego się odłączyły. (...) Człowiek dyskretny nie będzie wnikał w wewnętrzne sprawy innych, w sprawy rodzinne, małżeńskie czy zawodowe, i to nawet wtedy gdy chodzi o przyjaciół. (...) Człowiek dyskretny sam wyczuje, że jakiś temat krępuje jego rozmówcę”.